Ένας από τους πρωτοπόρους που συστηματικά και με βάση την επιστημονική μέθοδο προσπάθησε να αποδώσει την νόσο του πεπτικού έλκους σε λοιμογόνο αιτιολογία ήταν ο Έλληνας στρατιωτικός ιατρός Ιωάννης Λυκούδης. Το 1957, πάσχοντας ο ίδιος από έλκος με πολλά επεισόδια γαστρορραγίας, παρατήρησε ότι όταν πήρε αντιβιοτικά φάρμακα για ένα επεισόδιο αιμορραγικής γαστρίτιδας, υποχώρησαν τα συμπτώματα και αραίωσαν οι κρίσεις από το έλκος. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το πεπτικό έλκος προκαλείται από τη δράση ενός μικροοργανισμού, η θανάτωση του οποίου με τα αντιβιοτικά επέφερε την ύφεση. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν πλήρων αντίθετος με τις ως τότε θεωρίες ερμηνείας του πεπτικού έλκους το οποίο αποδιδόταν στην υπερβολική έκκριση οξέων από το στομάχι και η μοναδική θεραπεία που εφαρμοζόταν ήταν η μερική εκτομή του στομάχου. Παρόλα ταύτα ο Λυκούδης εφάρμοσε την θεραπεία του σε σειρά ασθενών της ευρύτερης περιοχής του Μεσολογγίου η οποία αποτελούταν από μίγμα φθηνών αντιβιοτικών τα οποία τα χορηγούσε σε σκόνη αρχικώς και μετά από την αύξηση της ζήτησης σε χάπια που παρασκεύαζε ο ίδιος. Το 1961 η συνταγή «για την αντιμετώπιση του έλκους του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου καθώς και της κολίτιδος» έλαβε και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τις ελληνικές αρχές. Βάφτισε το φάρμακό του «Ελγάκο» από τα αρχικά των ασθενειών έλκος, γαστρίτιδα και κολίτιδα. H προσπάθειά του να πείσει κάποιες φαρμακευτικές εταιρείες να αναλάβουν την παραγωγή του Ελγάκο απέτυχε, πιθανότατα επειδή τα συστατικά του φαρμάκου ήταν συνήθη αντιβιοτικά και κατά συνέπεια η συνταγή ήταν εύκολο να αντιγραφεί. Όταν ό Λυκούδης προσπάθησε να προχωρήσει στην δημοσίευση των αποτελεσμάτων του στο «Journal of the American Medical Association» αυτά έλαβαν κάκιστης και κακόπιστης κριτικής και απορρίφθηκαν ως αβάσιμα, παρά του γεγονότος ότι είχε θεραπεύσει 50.000 ασθενείς και ότι κρατούσε αναλυτικό αρχείο των παρατηρήσεων του, το οποίο διασώζεται έως σήμερα. Επιπλέον όταν κατέβηκε στην Αθήνα προσπαθώντας να πείσει τις υπηρεσίες του κράτους για την ανακάλυψη του και την επιστημονική-ιατρική κοινότητα της εποχής έλαβε όχι μόνο τον χλευασμό αλλά και του επιβλήθηκε πρόστιμο 4.000 δραχμών από το πειθαρχικό ιατρικό συμβούλιο. Ακόμα παραπέμφτηκε από τον Ιατρικό σύλλογο στα δικαστήρια επειδή τυπικά απαγορεύεται η διακίνηση φαρμάκων από τους ιατρούς. Όμως οι καταθέσεις μιας πληθώρας ασθενών του που ορκίστηκαν ότι θεραπεύτηκαν, και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουν αμοιβή στον γιατρό τον έσωσε από την καταδίκη. Στην συνέχεια αποσύρθηκε στο Μεσολόγγι πεπεισμένος για την ορθότητα της θεωρίας του περιμένοντας να επιβεβαιωθεί από τους συναδέλφους του αργά ή γρήγορα. Το 1980 τον βρίσκει ο θάνατος δύο χρόνια μετά οι Barry Marshall και ο Robin Warren  επιβεβαιώνουν την θεωρία του και όταν το 2005 οι δύο ερευνητές τιμήθηκαν με το βραβείο Nobel ο Ιατρικός σύλλογος αναγκάστηκε να αποσύρει όλα τα διοικητικά μέτρα που είχαν επιβληθεί εναντίον του. Μετά θάνατον η Ελληνική Εταιρία Μελέτης του Ελικοβακτηριδίου του Πυλωρού (ΕΕΜΕΠ) βράβευσε τον Ιωάννη Λυκούδη, το βραβείο παρέλαβαν οι συγγενείς του τα τελευταία του λόγια απευθυνόμενος στους δικούς του ανθρώπους ήταν «…να μου το φέρετε στον τάφο μου όταν ανακαλυφθεί ότι είχα δίκιο».